اشعار

با کدام آبـرویی، روز شمارش باشیم            عصرها منـتـظر صبح بهارش باشیم

کـاروان سحـرش بهـر همه جـا دارد            تا که جا هست، چرا گرد وغبارش باشیم؟

بهار را چه کند آن دلی که خرم نیست           مرا ندیدن روی تو از خزان کم نیست

غم آشنای دل و خانه زاد سوته دل است           برای هر دلی اسباب غـم فـراهم نیست

اهل ولا چو روی به سـوی خـدا کـنند           اول به جـان گـمـشـده خود دعـا کـنـند

شد عـالمـی اسیـر جـمـال تو، رخ نـما           تا عـاشــقــانه سیـر جمـال خـدا کـنـنـد

بگـذار دلـم بی سر و سـامـان تو باشد           یک عمر فقط دست به دامان تو باشد

میـقـات به شـوق رخت احـرام ببـندد           ای روح حـرم کعـبه مسلـمان تو باشد

یک‌ شب رسد که شام فراقت سحر شود           خورشید عارضت، ز حرم جلوه‌گر شود

با طـول غـیـبـتـت، نـشـود کم امیـد مـا           این روزگـار تـلـخ، زمانی به سر شود

مجنون شدم كه راهی صحرا كني مرا            گــاهـی غـبـار جـاده لـيـلا، كـنـی مـرا
كوچك هميشه دور ز لطف بزرگ نيست            قطـره شدم كه راهی دريــا كـنی مــرا